Για μια ακόμα φορά ο πρώην Πρωθυπουργός της χώρας ξεπέρασε τον εαυτό του.
Φύτεψε το δενδράκι μαζί με την γλάστρα!
Είναι ο καταλληλότερος!
Monthly Archives: Νοέμβριος 2013
Ορκίζομαι.
Επειδή κάποιοι θέλουν να με κάνουν «πολιτισμένο» με το ζόρι.
Επειδή κάποιοι με θέλουν υπάκουο και γονυπετή.
Επειδή την Κυριακή δεν δουλεύει ο Γιάννης, ο Νίκος, ο Βασίλης, ο Ανέστης και η παράδοση απαιτεί ουζοκατάσταση πριν το φαγητό.
Επειδή θέλω να βλέπω την γυναίκα μου, τουλάχιστον τις Κυριακές.
Επειδή είμαι σίγουρος ότι η ROLEX θα με περιμένει και την Δευτέρα για να αγοράσω το καινούργιο μου ρολόι.
Επειδή στο συρτάρι έχω αρκετά τσιγάρα για το Σαββατοκύριακο.
Επειδή δεν θέλω να είμαι ο αυριανός εργαζόμενος που θα δουλεύει την Κυριακή.
Επειδή σέβομαι τον φίλο μου και γείτονά μου και δεν θέλω να τον δω να δουλεύει σε σκλαβομάγαζο Κυριακή πρωί-πρωί.
Επειδή δεν θέλω να σηκώσω το ηθικό του Αντωνάκη και να κατέβει το δικό μου.
Ορκίζομαι ότι:
Ούτε εγώ αλλά ούτε και κάποιο μέλος της οικογένειάς μου θα βγει για ψώνια Κυριακάτικα ακόμα και αν ο Τζάμπας ξεπουλάει.
Επίσης ορκίζομαι:
Ότι προς αποφυγήν κρεβατομουρμούρας, θα τυπώσω το παρόν, ή οποιοδήποτε παρόμοιο κείμενο, και θα το κολλήσω με μαγνητάκι στο ψυγείο.
Όποια θέλει να βγει για shopping therapy ας ψάξει άλλη μέρα και ώρα.
Η απάντηση είναι στο ψυγείο.
Αυτήν και τις άλλες Κυριακές δεν πάω για ψώνια.
Έχω να κάψω ένα τσιγάρο στον τάφο ενός φίλου.
Η τέχνη της χρεωκοπίας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που το λόμπυ του euro, για να δικαιολογήσει τις βάρβαρες μεθόδους του, χρησιμοποιεί την φράση «είμαστε σε πόλεμο.»
Είμαστε σε πόλεμο.
Αλλά δυστυχώς δεν έχουμε επιλέξει το πεδίο μάχης, αλλά ούτε και τα όπλα.
Δεν έχει περάσει και πολύς χρόνος που με μια ανακοίνωση της η ΕΕ γονάτισε την Κύπρο: «Θα σας κλείσουμε τις στρόφιγγες χρηματοδότησης».
Αλήθεια, είμαστε σε πόλεμο! Αλλά ποιος είναι ο εχθρός;
Και πόσο κακό μπορεί να κάνει στην χώρα μια χρεωκοπία;
Ήδη το Νεώτερο Ελληνικό κράτος έχει κηρύξει μέχρι σήμερα τέσσερις φορές στάση πληρωμών έναντι των πιστωτών του.
Τέσσερις χρεοκοπίες! Όμως καμιά κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν υιοθέτησε μια οικονομική πολιτική αντίστοιχη με την αμυντική που να προστατεύει την ανεξαρτησία της χώρας.
Τέσσερις φορές χρεοκοπήσαμε στις πρώτες δύο μάλιστα συρθήκαμε σε πόλεμο, με Ηνωμένο Βασίλειο και Τουρκία, μέχρι η χώρα να δεχθεί την οικονομική κατοχή.
Αρκετοί, αιρετικοί ίσως, ιστορικοί υποστηρίζουν πως η ναυμαχία του Ναυαρίνου, (ναυμαχία που επικύρωσε την ανεξαρτησία του Ελληνικού κράτους) δεν έγινε γιατί ξαφνικά οι Μεγάλες Δυνάμεις της τότε εποχής, πόνεσαν για τον Έλληνα που πέθαινε.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις, που την ίδια στιγμή ήταν και δανειστές της Επανάστασης κατάλαβαν πως χωρίς επίσημη οντότητα κράτους θα έχαναν τεράστια ποσά.
Γεννηθήκαμε λοιπόν, σύμφωνα με την μη επίσημη ιστορία, σύμφωνα με την αιρετική άποψη ως αποικία χρέους και συνεχίζουμε με τον ίδιο ρυθμό.
Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για υπερσύχρονα αεροπλάνα, τανκς ή υποβρύχια για να δεχθούμε τελικά τον κ. Hans Joackim Fuchtel να ελέγχει πόσες ώρες ανάβουμε το τζάκι μας.
Οι νίκες που πετύχαμε στο πεδίον της μάχης δεν έφτασαν να χαρίσουν στο Ελληνικό κράτος την ανεξαρτησία του.
Το Υπουργείο Οικονομικών που σύμφωνα με την κυρίαρχη στην χώρα άποψη, σκοπό έχει την αναδιανομή του πλούτου, αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά η Αχίλλειος πτέρνα της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Η μάχη χάνεται στο πεδίον του χρήματος.
Σε εδάφη αχαρτογράφητα για τον μέσο Έλληνα, σε εδάφη που η επίσημη Ιστορία κρύβει επιμελώς.
Πιστέψαμε πως η ιδιότητά μας ως κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ θα απέτρεπε την Τουρκία π.χ. από το να εισβάλει στην Κύπρο.
Πιστέψαμε, και ακόμα πιστεύουμε, πως η συμμετοχή μας στην μεγάλη «οικογένεια» του euro, θα θωράκιζε οικονομικά την χώρα.
Αιθεροβάμονες και αφελείς.
Περιμένουμε τους άλλους να μας προστατέψουν, να μας χρηματοδοτήσουν, να μας ελεήσουν.
Περιμένουμε.
Σαν πιστά σκυλιά.
Λατινική Νομισματική Ένωση
Η Λατινική Νομισματική Ένωση ιδρύθηκε το 1865 , σε μια προσπάθεια για ενοποίηση πολλών ευρωπαϊκών νομισμάτων σε ένα ενιαίο νόμισμα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε όλα τα κράτη μέλη σε μια εποχή που τα περισσότερα εθνικά νομίσματα ακολουθούσαν τον κανόνα του διμεταλλισμού ( χρυσός – άργυρος).
Διαλύθηκε τυπικά το 1927.
Το 1865 Γαλλία, το Βέλγιο, η Ιταλία και η Ελβετία ιδρύουν την Ένωση και συμφωνούν να αλλάξουν τα εθνικά τους νομίσματα σε ένα πρότυπο σύμφωνα με το οποίο κάθε νομισματική μονάδα του κάθε κράτους θα ισούται με 4,5 γραμμάρια αργύρου ή 0,290322 γραμμάρια χρυσού και θα είναι ελεύθερα ανταλλάξιμα.
Οι ισοτιμίες μεταξύ των νομισμάτων της κάθε χώρας ήταν 1:1.
Το 1868 προσχωρήσαν στην ένωση η Ισπανία, η Ελλάδα, η Ρουμανία, η Αυστρία, η Βουλγαρία, η Βενεζουέλα, η Σερβία, το Μαυροβούνιο, το Σαν Μαρίνο και το Παπικό κράτος το 1889.
Ειδικά για την Ελλάδα.
Η χώρα εισήλθε στην Ένωση με την ψήφιση του νόμου «Περί Νομισματικού Συστήματος» τον Απρίλιο του 1867 και υπέγραψε τη συμφωνία της ΛΝΕ, αποδεχόμενη την αρχή του διμεταλλισμού και την ταύτιση της χρυσής δραχμής με το χρυσό γαλλικό φράγκο (ισοτιμία 1:1).
Η επιβολή της αναγκαστικής κυκλοφορίας τον Δεκέμβριο του 1868 εν όψει των πολεμικών γεγονότων στην Κρήτη αφενός, και οι ανεπαρκείς εκδόσεις της νέας δραχμής αφετέρου, ανέβαλαν την εφαρμογή του συστήματος της ΛΝΕ. Η μετατρεψιμότητα επανήλθε το 1870 μετά τον τερματισμό των εχθροπραξιών. Η προετοιμασία όμως για τη συμμετοχή στη ΛΝΕ καθυστέρησε. Νέες πολεμικές περιπέτειες με την Τουρκία υποχρέωσαν την Ελλάδα σε μονιμότερη αναστολή της μετατρεψιμότητας της δραχμής.
Η Ελλάδα ουσιαστικά αλλά όχι και τυπικά αποχώρησε από την Ένωση με την πτώχευση του 1893 και την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) το 1898.
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις ,κατέβαλαν αξιόπιστες προσπάθειες επαναφοράς της μετατρεψιμότητας με απώτερο όμως σκοπό τη βελτίωση της διεθνούς πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.
Η αντιπληθωριστική πολιτική μετά το τέλος των εχθροπραξιών το 1869 και το 1878, η υποτίμηση της δραχμής το 1882, η λίγων μηνών και χωρίς επιτυχία σύνδεση με τον κανόνα χρυσού το 1885, η αποφυγή της νομισματικής χρηματοδότησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων μετά το 1885 δείχνει την θέληση των Ελληνικών να γίνουν μέλη της Ένωσης .
Έτσι λοιπόν ύστερα από μια μακρόχρονη περίοδο,40 και κάτι ετών, κατά τη διάρκεια της οποίας η χώρα είχε την εμπειρία μιας οξείας οικονομικής κρίσης που κορυφώθηκε με την πτώχευση του 1893, τον πόλεμο του 1897 που είχε ως αποτέλεσμα μια ντροπιαστική ήττα, ένα διεθνές δάνειο για να πληρωθούν πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία και αποδοχή της εγκαθίδρυσης του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898, η Ελλάδα επέτυχε να αποβληθεί επισήμως από την Ένωση το 1908 για να γίνει πάλι αποδεκτή τον Μάρτιο του 1910.
Η σύνδεσή της με το γαλλικό φράγκο έγινε στην αρχική ισοτιμία 1:1, εγκαινιάζοντας τη «χρυσή εποχή» της δραχμής που διακόπηκε όμως βίαια το 1914.
Ένα σημαντικό πρόβλημα για την Λατινική Νομισματική Ένωση ήταν ότι παρέλειψε να θέσει εκτός νόμου την εκτύπωση χαρτονομισμάτων με βάση το διμεταλλικό νόμισμα.
Μια αδυναμία που εκμεταλλεύθηκε η Γαλλία και η Ιταλία, που με τυπωμένα χαρτονομίσματα χρηματοδοτούσαν δικές τους δαπάνες, «αναγκάζοντας τα άλλα μέλη της Ένωσης να φέρουν μέρος του κόστους της δημοσιονομικής σπατάλης, χωρίς όμως να ξεχάσουμε και την προσπάθεια της Ελλάδας να κυκλοφορήσει χρυσό νόμισμα λιποβαρές σε σχέση με το χρυσό Γαλλικό φράγκο, κάτι που ήταν και η αιτία αποβολής μας από την Ένωση το 1908.
Με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου τερματίζεται η ειρηνική περίοδος στην Ευρώπη. Η παγκόσμια οικονομία εισήλθε σε μια περίοδο έντονων νομισματικών και συναλλαγματικών κρίσεων που διήρκεσε ως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Έτσι λοιπόν η Λατινική Νομισματική Ένωση εκ των πραγμάτων αδρανοποιήθηκε την δεκαετία του ’20, έως ότου διαλύθηκε και επίσημα το 1927.
Πηγές:
Συμβολαιακή Γεωργία,
Συμβολαιακή γεωργία και η Microsoft με το Word, μου «κοκκινίζει» την λέξη συμβολαιακή σαν να είναι λάθος.
Ο Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Γιώργος Κανελλόπουλος, και η κυβέρνηση θεωρούν, σε αντίθεση με την Microsoft, την λέξη συμβολαιακή , το μέλλον της γεωργίας στην χώρα μας.
Το ίδιο πιστεύει και η Τράπεζα Πειραιώς, η τράπεζα που πήρε προίκα την Αγροτική. Ναι την Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος που σκοπός της ήταν να δίνει δάνεια στους αγρότες αλλά βρέθηκε να δανείζει πολιτικά κόμματα.
Όμως «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχάριστου» όταν στην ζυγαριά μπήκαν από την μια τα κόμματα και στην άλλη η ΑΤΕ, δεν υπήρξε κανένας ενδοιασμός.
Έτσι λοιπόν στην μνημονιακή Ελλάδα άλλαξε ο προστάτης-χορηγός των αγροτών, και από την Δήμητρα σήμα κατατεθέν της ΑΤΕ, φτάσαμε στις τρείς γραμμές της Πειραιώς και στην συμβολαιακή γεωργία.
Τι είναι όμως η συμβολαιακή γεωργία και τι ακριβώς κάνει η Πειραιώς;
Η Συμβολαιακή Γεωργία είναι ένα νέο σύνθετο πρόγραμμα χρηματοδότησης της αγροτικής παραγωγής που θα συμβάλλει ουσιαστικά στην ενίσχυση της ρευστότητας, αλλά και στο συναλλακτικό εκσυγχρονισμό και στον ποιοτικό εξορθολογισμό της αγροτικής οικονομίας. Αφορά στη χρηματοδότηση του κόστους παραγωγής των παραγωγών που συνδέονται με συμβόλαιο με τον αγοραστή της αγροτικής παραγωγής τους, όπως συνεταιρισμούς, ομάδες παραγωγών, αλλά κυρίως μεταποιητικές / εξαγωγικές επιχειρήσεις.
Σε απλά ελληνικά: Η απομάκρυνση του αγρότη από την ελεύθερη αγορά ή αλλιώς η ποιο βάρβαρη μορφή καπιταλισμού με θύμα τον αγρότη.
Η τράπεζα χρηματοδοτεί-δανείζει τον αγρότη και αυτός με την σειρά του υπογράφει συμβόλαιο με μια εταιρεία για την απορρόφηση όλης του της παραγωγής σε προσυμφωνημένη τιμή.
Είδαμε το τυρί, ας ψάξουμε και για την φάκα.
Συμβολαιακή γεωργία σημαίνει αγρότης-δημόσιος υπάλληλος.
Η τράπεζα με χρηματοδοτεί, αν συμβεί κάτι έχει ασφαλίσει την σοδιά μου, και στο τέλος είμαι σίγουρος ότι έχω και αγοραστή για το προϊόν μου.
Αλλά για ποιόν δουλεύω;
Το σύστημα που προτείνει η τράπεζα είναι κλειστό, και θυμίζει υπεργολαβία.
Τα αγροτικά προϊόντα όμως, είναι προϊόντα που υπόκεινται στους νόμους της αγοράς.
Αν η εταιρεία προαγοράζει το προϊόν με άλφα τιμή τον Σεπτέμβριο, και έχει Α+ τον Ιούνιο που θα πάει αυτό το κέρδος;
Γιατί αν είναι Α– , δεν μπορούμε να το συζητήσουμε καν. Η εταιρεία ΔΕΝ μπορεί να αγοράσει γιατί θα κλείσει.
Ο κ. Υπουργός θεωρεί τον Έλληνα αγρότη ανίκανο να διαπραγματευτεί στην ελεύθερη αγορά, αλλά ικανό για την Πειραιώς και την όποια-μία εξαγωγική εταιρεία.
Εν κατακλείδι δεν μπορώ να ξέρω αν η κυβέρνηση με αυτό το σχέδιο θέλει να χρηματοδοτήσει με τον ιδρώτα των αγροτών κάποιες εξαγωγικές επιχειρήσεις ή την Πειραιώς.
Σίγουρα όμως πετυχαίνει κάτι:
Μετά από κάτι λιγότερο από 100 χρόνια ξαναφέρνει τους κοτζαμπάσηδες στην ελληνική ύπαιθρο.
Αντιπολιτευτική ή αντιμνημονιακή πολιτική;
Θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα τραυματικές εμπειρίες, για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τους ΑΝΕΛ, οι προσπάθειες των ηγεσιών τους να διοργανώσουν αντιμνημονιακά – αντιπολιτευτικά συλλαλητήρια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα και οι ΑΝΕΛ στην μια και μοναδική προσπάθειά τους έξω από την πρεσβεία της Γερμανίας.
Αρκετοί, αλλά μάλλον όχι από τον στενό κομματικό πυρήνα των δύο κομμάτων, (αυτοί ξέρουν) θα υποστηρίξουν ότι φταίει η απάθεια του Έλληνα, το Δόγμα του Σοκ, ο Έλληνας αστός.
Όμως είναι κάτι άλλο.
ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μεταλλάχτηκαν, σε κατ’ όνομα μόνο αντιμνημονιακά κόμματα.
Η πολιτική τους άλλαξε και από αντιμνημονιακή μετουσιώθηκε σε απλά αντιπολιτευτική.
Έπαψαν να τονίζουν, έπαψαν να διαβάζουν το μνημόνιο και αρκέστηκαν στο να κάνουν αντιπολίτευση στους Σαμαρά και Στουρνάρα.
Οι προτάσεις στην τηλεόραση, των βουλευτών ΠαΣοΚ και ΝΔ, που δεν αποσκοπούν σε τίποτε άλλο εκτός της επανεκλογής τους, γίνονται η βάση της αντιπολιτευτικής πρακτικής ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Η κυβέρνηση, με την βοήθεια των κυβερνητικών troll αποφασίζει για το τι θα πρέπει να συζητηθεί και τα δύο “αντιμνημονιακά” κόμματα ακολουθούν.
Ο Καμμένος από την αρχή επέλεξε να μιλήσει σε μια γλώσσα περισσότερο συνωμοσιολογίας, ενώ ο Τσίπρας ενηλικιώθηκε άξαφνα μετά την επίσκεψή του στην Αργεντινή.
Έτσι λοιπόν άρχισαν περισσότερο να θυμίζουν τον Σαμαρά των Ζαπείων, παρά φωνές που θα δώσουν ελπίδα και όραμα στον υποτελή λαό.
Διαχειριστές του μνημονίου και αυτοί, διαχειριστές της υποτέλειας μας.
Τα δικά μας τα παιδιά.
Την θυμάστε καθόλου την Ειδική Γραμματέα του Υ.Πε.Κα, κ. Μαργαρίτα Καραβασίλη που είχε διοριστεί σε αυτήν την θέση επί ημερών της κ. Μπιρμπίλη;
Ήταν η κυρία που ως επικεφαλής των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος κατάφερε να κλείσει το πανέμορφο σκοπευτήριο του συλλόγου «Παρνής» με το επιχείρημα πως οι ντουφεκιές των σκοπευτών διατάρασσαν την προστατευόμενη ζώνη της Πάρνηθας.
Ε, λοιπόν αφού έφυγε από Ειδική Γραμματέας ίδρυσε Μ.Κ.Ο.
Την ονόμασε «Παρατηρητήριο Πολιτών για την Αειφόρο Ανάπτυξη» και άρχισε να αναλαμβάνει διάφορες δράσεις.
Μια από αυτές ήταν και η υποστήριξη της εξόρυξης χρυσού από τα μεταλλεία Χαλκιδικής που προφανώς διαταράσσουν λιγότερο το περιβάλλον από τις τουφεκιές ενός σκοπευτηρίου.
Κανένας δεν πάει χαμένος, αρκεί να έχει υπηρετήσει σωστά.
Πηγή: ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΑ ΝΕΑ 16/10/13
Έλλειψη αξιοπρέπειας.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 23/11/2012: Σαρώνει η ενεργειακή φτώχια.
ΗΜΕΡΑ τση Ζάκυθος: 12/11/2013: Η προθεσμία λήγει σήμερα για τις Τ.Ο. της Ν.Δ.
Δύο άρθρα από εφημερίδες. Πανελλαδικής κυκλοφορίας η μία, επαρχιακός τύπος η άλλη. Φαινομενικά χωρίς κοινά σημεία, τα δύο άρθρα.
Τα συνδέει όμως το μνημόνιο.
Εσωκομματικές εκλογές στην Ν.Δ, λοιπόν, στην Ζάκυνθο αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Και σύμφωνα με τον Πρόεδρο της ΝΟΔΕ, θα υπάρξουν αλλαγές που θα βοηθήσουν στην «αναβάθμιση του ρόλου τους θα έρθει από την εισαγωγή θεματικών ενοτήτων και την παραγωγή στοχευμένων πολιτικών προτάσεων που να δίνουν λύσεις στα τοπικά ζητήματα ανά περιοχή και επαγγελματική κατηγορία. Έτσι θα επιτευχθεί η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη αναδιανομή της εσωτερικής οργάνωσης τα τελευταία χρόνια»
Καταλάβατε τίποτε; Ούτε και εγώ!
Γιατί σίγουρα ο κ. Πρόεδρος (και δεν αναφέρομαι στον συγκεκριμένο κ. Πρόεδρο αλλά σε κάθε κ. Πρόεδρο ΝΟΔΕ στην Ελλάδα) όπως εγώ δεν κατάλαβα λέξη από την ανακοίνωσή του. έτσι και αυτός, μάλλον δεν διάβασε, μάλλον δεν κατάλαβε, μάλλον δεν θέλει να καταλάβει λέξη από το άρθρο της Καθημερινής, περί ενεργειακής φτώχιας των Ελλήνων.
Ο κ. Πρόεδρος που θα αναβαθμίσει τις ΝΟΔΕ για να «παράγουν στοχευμένες πολιτικές προτάσεις» υπηρετεί ένα κόμμα που τον περσυνό χειμώνα πέτυχε, σύμφωνα με την Καθημερινή και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών να:
«Αφήσει το 3% των νοικοκυριών, της έρευνας, χωρίς ΚΑΘΟΛΟΥ θέρμανση και το 78% των ερωτηθέντων να απαντάει ότι χρησιμοποιεί λιγότερη θέρμανση από όση χρειάζεται.»
Πέτυχε, το κόμμα του, να πεθάνουν δυο παιδιά, δυο φοιτητές από το μαγκάλι που είχαν ανάψει να ζεσταθούν, μόλις λίγους μήνες πρίν.
Και όμως ο κ. Πρόεδρος δεν έκλεισε την ΝΟΔΕ αλλά προκήρυξε εσωκομματικές εκλογές για να συνεχίσει να παράγει στοχευμένες πολιτικές προτάσεις.
Και θέλει να συνεχίσει να είναι κ. Πρόεδρος και αν δεν το πετύχει θα συνεχίσει να είναι απλό κομματικό μέλος.
Ξέρει πως το κόμμα εξουσίας που υπηρετεί, θα βρει σίγουρα τρόπο να ξεπληρώσει την αφοσίωσή του.
Τούτο το Έθνος πιστεύω ότι έζησε και πρόσφερε αρκετά, όμως αν είναι να σβήσει θα ήθελα να σβήσει με αξιοπρέπεια.
Ευτυχώς που υπάρχει και ο Θέμος.
Την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013 η εφημερίδα « ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» επέλεξε για πρωτοσέλιδο την λίστα με τα 1600 ονόματα Ελλήνων πολιτών που ο κ. Horst Reichenbach έδωσε στην εφορία.
Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά.
Εγώ θα μείνω στον συμβολισμό.
17 Νοεμβρίου, μέρα που στην Ελλάδα γιορτάζεται η Δημοκρατία, κάποιος κύριος Ραϊχεμπάχ,( μπορεί κάποιος να μου πει τον θεσμικό του ρόλο; ) παρέδωσε 1600 Έλληνες πολίτες στην χλεύη του όχλου.
Δεν είδα το όνομα κανενός από τους δικούς του, (Σημίτη, Τσουκάτο, Μαντέλη) αλλά δεν θέλω και να πέσω στο επίπεδό του.
Κανένας από τους 1600 δεν έχει καταδικαστεί, σε κανέναν δεν έχει απαγγελθεί καμία κατηγορία.
Απλά ο κ. Horst Reichenbach «υποψιάζεται».
Να ρωτήσω που έγινε η επεξεργασία ενός τόσο μεγάλου όγκου προσωπικών δεδομένων; Μάλλον δεν θα πάρω απάντηση!
Να ρωτήσω γιατί ένας ξένος υπήκοος έχει πρόσβαση και μάλιστα με τόση αναίδεια σε προσωπικά δεδομένα Ελλήνων πολιτών; Και πάλι σιωπή!
Να ρωτήσω γιατί χύθηκαν τόνοι μελάνης για το δικαίωμα του κατηγορουμένου να μην γίνονται γνωστά τα προσωπικά του στοιχεία παρά μόνο μετά την οριστική του καταδίκη από το δικαστήριο; Πάλι δεν θα πάρω απάντηση, αλλά θα θυμίσω την λέξη «υποκρισία»
Σήμερα 17 Νοεμβρίου «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» και ο Θέμος Αναστασιάδης δεν επέλεξαν τυχαία για πρωτοσέλιδο τους 1600.
Σήμερα δεν γιόρτασε το Πολυτεχνείο, δεν γιόρτασε η δημοκρατία.
Σήμερα γιόρτασε ο κ. Horst Reichenbach.
Και μέσω της εφημερίδας έστειλε το μήνυμά του:
«Γιορτάσετε; Διαδηλώσατε; Ξεθυμάνατε;
Γυρίστε τώρα στα παχνιά σας!»
Η Παγκοσμιοποιημένη οικολογία στα χρόνια της Χολέρας.
Πέτυχαν διάνα. Διάλεξαν τον σωστό λαό και το πείραμα πέτυχε.
Δεν χρειάζεται παρά να κοιτάξει κάποιος γύρω του.
Φοβισμένοι άνθρωποι, με χαμηλωμένα κεφάλια, υποταγμένοι.
Η ομάδα που μας έφερε εδώ συνεχίζει κυβερνάει.
( Και για να μην παρεξηγηθώ, η ομάδα αυτή αποτελείται από ΟΛΑ τα κόμματα του «συνταγματικού» αλλά και του «μη συνταγματικού τόξου»
Βγαίνουν στις τηλεοράσεις με ύφος πενήντα καρδιναλίων, σπέρνουν τον φόβο απαιτούν υποταγή.
Επιβάλουν το δικό τους «σωστό» και απαιτούν να γίνει και δικό μας.
Χωρίς διαφωνίες, χωρίς την παραμικρή αντίρρηση. Απόλυτη υποταγή. Απόλυτη νίκη.
Καλώς ήλθατε στην Νέα Εποχή. Καλώς ήλθατε στην Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης όχι μόνο αγαθών και υπηρεσιών αλλά και σκέψης.
Ποιος ή τι νομίζεις ότι είσαι;
Τα συμφέροντά ΜΟΥ ορίζουν τι είναι ηθικό, σωστό ή δίκαιο.
Εσύ απλά υπακούς και στηρίζεις.
Δεν σου ανήκει τίποτε, ούτε καν η ζωή σου. Ζεις, δουλεύεις και πεθαίνεις για μένα.
Εγώ ορίζω. Εγώ ελέγχω.
Εγώ θα σε εκπαιδεύσω να μάθεις να σκέφτεσαι σωστά. Με τον δικό μου τρόπο. Για το δικό μου συμφέρον.
Αφορμή για το σημερινό post δεν ήταν ακριβώς η κυβέρνηση Μέρκελ-Βενιζέλου-Σαμαρά.
Αφορμή ήταν μια «οικολογική εκπομπή της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ.
Απλά είδα τις ομοιότητες της κατοχικής κυβέρνησης και των «οικολόγων» του ΣΚΑΪ.
Αναφερόταν λοιπόν η εκπομπή στο δάσος του Αμαζονίου και πόσο ζημιώνουν το περιβάλλον οι χωρικοί που αποψιλώνουν το δάσος.
Σχεδόν με θυμό η παρουσιάστρια ανάφερε πως μόνο μέσα σε έναν χρόνο, οι χωρικοί έχουν αποψιλώσει έκταση περίπου όση αυτή του Delaware.
Αλήθεια πόσοι Έλληνες ξέρουν που είναι το Delaware και πόση είναι η έκτασή του;
Το «οικολογικό» ντοκιμαντέρ πήγε στον ΣΚΑΪ, όπως και σε χιλιάδες τηλεοπτικούς σταθμούς ανά τον κόσμο, και απλά μεταφράστηκε.
Είναι αυτή τους η οικολογία που με κάνει και αγανακτώ.
Είναι αυτή τους η οικολογία που δεν έχει να κάνει σε τίποτε με την φύση.
Είναι η οικολογία της χειραγώγησης των μαζών.
Ας δούμε: Εγώ ο κάτοικος του Ν. Φαλήρου, ο κάτοικος των Αθηνών, του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, εγώ που ζω σε πόλεις που ο πατέρας μου ή ο παππούς μου κατέστρεψαν την φύση για να τις δημιουργήσουν εγώ λοιπόν θα ελέγξω τον φτωχό χωριάτη στην Βραζιλία γιατί θέλει να εκμεταλλευτεί πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου του; Γιατί;
Με ποιο δικαίωμα εγώ που ζω στην πόλη με το αυτοκίνητό μου, που δουλεύω στο ρυπογόνο εργοστάσιο και απολαμβάνω όλες τις ανέσεις που οι ρύποι μου δίνουν, θα κρίνω και θα κατακρίνω τον φτωχό αγρότη του Αμαζονίου;
Αλήθεια με ποιο δικαίωμα; Από πότε διορίστηκα κριτής του;
Και ο λόγος που το εν λόγω και πολλά παρόμοιας νοοτροπίας ντοκιμαντέρ μοιράζονται καθημερινά σε κάθε γωνιά του πλανήτη;
Μήπως για να με φοβίσει που ένας πνεύμονας πρασίνου χάνεται και θα πρέπει να γίνω υπάκουος και σωστός πολίτης;
Και γιατί παρουσιάζονται οι χωρικοί από την Βραζιλία σαν τέρατα στην διεθνή κοινότητα.
Βιομηχανία παραγωγής φόβου και υποταγής.
Αν πραγματικά το δάσος του Αμαζονίου είναι ο πνεύμονας του πλανήτη ας δώσουν οι πολιτισμένοι τούτου του κόσμου την αξία μιας μέρας των σκουπιδιών του και να είναι σίγουροι πως οι χωρικοί του Αμαζονίου δεν θα ξαναπλησιάσουν δένδρο.
Αλλά θέλουν να μας κρατούν φοβισμένους, θέλουν την υποταγή μας.
Θέλουν ακόμα και στον τρόπο σκέψης μας να είναι αυτοί οι υποβολείς.
Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οικολόγοι και εγκάθετη κυβέρνηση.
Καλώς ήλθατε στην Νέα Εποχή.
Η κλωστή και το πουλόβερ.
Άλλη μια εταιρεία σήμερα αγνόησε το success story των Μέρκελ-Σαμαρά-Βενιζέλου και έκλεισε.
Δεν έχει σημασία ούτε καν να αναφέρουμε ποια είναι.
Είναι μια περισσότερη από χθες, και μια λιγότερη από αύριο, γιατί καθημερινά κλείνουν ή αποχωρούν επιχειρήσεις από τον Ελλαδικό χώρο.
Η κάθε πλευρά των αντιπροσώπων μας στην Βουλή θα βγάλει και το δικό της πόρισμα, την δική της ανακοίνωση για το γεγονός.
Το ΚΚΕ θα καυτηριάσει, για μια ακόμα φορά την απανθρωπιά και σκληρότητα του καπιταλισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποσχεθεί πως όταν έλθει στην εξουσία, θα επαναπροσλάβει όλους τους εργαζόμενους, και θα μπολιάσει με επιχειρηματική ηθική τους καπιταλιστές βιομήχανους.
Όσο για την κυβέρνηση; Θα βάλει τα παπαγαλάκια να αποδείξουν το ανήθικο και την αγνωμοσύνη προς την μητέρα πατρίδα και την κοινωνία του επιχειρηματία, (κάτι που συνήθισαν να κάνουν για οποιονδήποτε έχει διαφορετική γνώμη από αυτήν του αυτοκράτορα ) και μετά θα ξαναρχίσει ταξίδια στο Κουβέιτ, στην Κίνα ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο για να βρει, τους άλλους τους καλούς πατριώτες- επενδυτές.
Η αλήθεια όμως είναι αλλού. Επιχειρήσεις και επιχειρηματίες υπάρχουν παντού στον κόσμο.
Υποχρέωση του επιχειρηματία είναι το κέρδος. Δεν ξέρω καμιά επιχείρηση φιλόπτωχο ταμείο.
Υποχρέωση της πολιτείας είναι η θέσπιση κανόνων (ακόμα και κανόνων διαφθοράς) για το επιχειρείν.
Στην Ελλάδα όμως του Hans-Joachim Fuchtel υπάρχει μόνο ένας κανόνας για τις επιχειρήσεις. Δώστε όλα όσα χρειαζόμαστε για τους δανειστές και κάντε και τον απαραίτητο χώρο για τα Γερμανικά συμφέροντα.
Έτσι όμως η χώρα αδειάζει.
Αδειάζει από κεφάλαια, αδειάζει από επιχειρηματικά μυαλά.
Μαζί με τις επιχειρήσεις όμως, φεύγουν και οι νέοι που νοιώθουν πως δεν έχουν καμιά υποχρέωση να πληρώνουν φόρο υποτελείας.
Έτσι όμως το πουλόβερ ξηλώνεται.
Κάθε επιχείρηση που φεύγει, κάθε νέος που ξενιτεύεται σπρώχνει την χώρα και βαθύτερα στον γκρεμό και τους πολίτες στην απόγνωση και στην μετανάστευση.
Μας υποσχέθηκαν έξοδο από το μνημόνιο το ’11, μετά ξανά το ’12, το ’13, το 15.
Αποδέχθηκαν ανθυπάτους στα Υπουργεία και στην κυβέρνηση.
Θα πρέπει να πάρουμε άδεια για να ανάψουμε το τζάκι μας.
Θα πρέπει να ερωτηθεί ο κάθε γραφειοκράτης των Βρυξελλών για το αν ο Έλληνας πρέπει να ζεσταθεί με πετρέλαιο και ακριβώς πόσο θα πρέπει να ξοδέψει για τον χειμώνα.
Φορολογούν με βαρβαρότητα κατακτητή, και διατάζουν την ανάπτυξη να έλθει.
Όμως την ίδια στιγμή κόβουν τα πόδια και τα φτερά της Ελληνικής κοινωνίας.
Σκοπός τους το σημείο χωρίς επιστροφή.
Το σημείο που θα μετατρέψει την χώρα σε οιονεί αποικία.
Καναπέδες και καναπεδάκια.
Χωρίς να εξαιρεθεί το παρόν blog, έχουν χυθεί τόνοι μελάνης, αλλά και ώρες στο πληκτρολόγιο για να εξηγήσουν την όψιμη αγάπη του Έλληνα για τον καναπέ.
Και σε πολλά από αυτά υπάρχει μια δόση αλήθειας.
Ας μην ξεχνάμε όμως κάτι:
Άσχετα με την χρονική περίοδο ή με το μέγεθος της απειλής ο Έλληνας ποτέ δεν αρνήθηκε την τιμή της πρώτης γραμμής όταν του ζητήθηκε κάτι τέτοιο.
Και πιστεύω πως εκεί βρίσκεται η διαφορά.
Δεν του ζητήθηκε, το αντίθετο μάλιστα.
Προδόθηκε και αφοπλίστηκε από την ηγεσία του.
Ξέμεινε από ηγέτες και όραμα.
Κάποια στιγμή βρέθηκε χωρίς επιλογές και κάθε επιλογή του ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Όλες με την σφραγίδα του ψέματος και της προδοσίας.
Του χάιδεψαν την πλάτη μόνο και μόνο για να σπρώξουν το μαχαίρι ποιο βαθιά.
Έμεινε άφωνος, άβουλος, χωρίς ιδανικά, χωρίς προοπτική, δίχως όραμα.
Ο κόσμος που είχε χτίσει διαλύθηκε και μάλιστα χωρίς να μπορεί να καταλάβει το γιατί.
Δεν βλέπει τον εχθρό, δεν ξέρει που βρίσκεται, δεν μπορεί να τον κατανοήσει, να καταλάβει τον τρόπο που λειτουργεί.
Είναι ο εχθρός οι αγορές; Το πολιτικό σύστημα, τα διαπλεκόμενα, η ΕΕ, η Γερμανία, η Μέρκελ, το euro, η δραχμή, ή ο εαυτός του;
Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο εχθρός; Τι είναι; Τι πρέπει να κάνει; Ποιόν να ακούσει;
Πρέπει να φωνάξει «αέρα» ή να ανασυνταχθεί;
Το 1940 π.χ. βρέθηκε κάποιος, ασχέτως με το τι ήταν, που είπε ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ και οι πάντες συντάχθηκαν, πολέμησαν, υπέφεραν πίσω από αυτό το ΟΧΙ.
Σήμερα μέχρι και οι υπηρέτες της Τρόικα, δηλώνουν υπερασπιστές του λαού και σχεδόν αντιμνημονιακοί !
Δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη απάντηση, αλλά και αν υπάρχει είναι τόσος ο θόρυβος τριγύρω, που δεν ακούγεται.
Για ΠΟΙΟΝ λοιπόν να σηκωθεί από τον καναπέ ο Νεοέλληνας;
Ποιος είναι ο στόχος, που είναι το τέρμα, που θέλουμε να φτάσουμε;
Πόση δημοκρατία (από αυτήν που δεν έχουμε) είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε για αυτό;
Πόσους Έλληνες; (Δεν είμαστε δα, και τόσοι πολλοί.)
Έχω κατακρίνει και θα το συνεχίσω, τον καναπέ του Έλληνα οικογενειάρχη.
Όμως έμεινε χωρίς ηγεσία ή μάλλον η ηγεσία του συντάχθηκε με τον εχθρό.
Ας περιμένουμε, ελπίζοντας κάποια στιγμή να βρεθεί ο ηγέτης που θα σηκώσει στους ώμους του όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τη Ανθρωπότητα.
Γιατί το ότι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι τίποτε λιγότερο από το αύριο του πλανήτη.
© HeadWaiter.
Θέατρο Σκιών.
Η ΔΗΜΑΡ πριν ακόμα αρχίσει η συζήτηση της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην συγκυβέρνηση, αποφάσισε να ψηφίσει λευκό.
Υποτονική ήταν η διεξαγωγή της συζήτησης της πρότασης μομφής. Οι βουλευτές τις δύο πρώτες μέρες αγόρευαν σε άδεια έδρανα.
Οι βουλευτές Θ. Μωραΐτης και Μ. Κασσής δήλωσαν ότι ψηφίζουν αλλά δεν στηρίζουν την κυβέρνηση.
Ο κ. Σκανδαλίδης δήλωσε (πριν καν ψηφίσει) ότι υφαρπάζουν την ψήφο του!
Ο κ. Στουρνάρας δήλωσε από βήματος Βουλής ότι «έπεσα μέσα στις προβλέψεις μου» ανακηρύσσοντας με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του ως τον καλύτερο Υπουργό Οικονομικών από ιδρύσεως του Νεοελληνικού κράτους αν όχι από κτήσεως κόσμου.
Φήμες που αναφέρουν ότι ο κ. Παπανδρέου θα ψηφίσει μέσω skype φέρονται ως ανακριβείς.
Θέατρο σκιών η Βουλή.
Θέατρο σκιών, για να διασκεδάζουν τα παιδιά.
Κάποιοι από τους 300, με την αγόρευσή τους έδειξαν ότι κάνουν αγγαρεία. Μίλησαν μόνο και μόνο από υποχρέωση στο κόμμα που τους έκανε βουλευτές.
Κάποιοι άλλοι θα ιδρώσουν περισσότερο.
Είναι οι κεφαλές των κομμάτων, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, οι Υπουργοί, ο Αντιπρόεδρος, αυτός ιδρώνει και ποιο εύκολα, ο Πρωθυπουργός.
Όλοι αυτοί έχουν διττό ρόλο.
Στους ιθαγενείς θα πρέπει να φανούν δημοκράτες και γενναίοι υπερασπιστές της δημοκρατίας και των δικαίων του έθνους και την ίδια στιγμή, θα πρέπει να βεβαιώσουν τα αφεντικά τους πως δεν κάνουν ούτε λέξη πίσω σε όσα έχουν συμφωνηθεί και υπογραφεί.
Θέατρο σκιών και ευτυχώς βρέθηκαν απ’ έξω MONO 2.000 άτομα για να το χειροκροτήσουν.
Στρατόπεδο αιχμαλώτων.
-Πως τα πάς ρε Γιώργη;
-Πώς να τα πάω; Μια χαρά, η απάντηση του Γιώργη που αποφεύγει να σε κοιτάξει στα μάτια.
Ο Γιώργης, ένας από τους χιλιάδες Έλληνες που ζούσε από την φιλανθρωπία, την ευνοιοκρατία ή και καμιά φορά από την διαφθορά του Ελληνικού κράτους.
Τα καλοκαίρια, αν στην κυβέρνηση ήταν οι «δικοί του» θα δούλευε εποχιακός στο δασαρχείο ή στην πυροσβεστική.
Τον χειμώνα έτρεχε πίσω από τον Δήμαρχο. Να βάψει το δημαρχείο, το σχολείο, να καθαρίσει τους δρόμους, να αλλάζει λάμπες στον κοινοτικό φωτισμό.
Κάποιες φορές μάλιστα αν χρειαζόταν επειγόντως χαρτζιλίκι γύριζε το βράδυ με μια σφεντόνα, έτσι ώστε να έχει σίγουρα την δουλειά το επόμενο πρωί.
Μισά-μισά με τον Δήμαρχο, μισά-μισά με τον γραμματέα του τοπικού Βουλευτή.
Αλλά ζούσε την οικογένειά του.
Τώρα; Τώρα ο Γιώργης σταμάτησε να σε κοιτάει στα μάτια, αποφεύγει το βλέμμα σου, όπως και αποφεύγει να έρχεται στο καφενείο.
Έπαψε ακόμα και να μιλάει πολιτικά. Τα είπε, τα άκουσε όλα. Συνθηκολόγησε.
Ξέρει πως είναι καταδικασμένος, αιχμάλωτος αυτός και τα παιδιά του.
Αν του κλέψεις μια ματιά θα αντικρίσεις το βλέμμα του μελλοθάνατου. Το βλέμμα του ανθρώπου που πιστεύει πως όλα τέλειωσαν. Απλά περιμένει την στιγμή που θα κτυπήσουν και την πόρτα του δικού του κελιού.
Έτσι είναι όλη η Ελλάδα. Ένας Γιώργης όλη η Ελλάδα.
Αιχμάλωτος πολέμου σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Όμως…. Αγαπάει τον Αντώνη, αγαπάει τον Βαγγέλη, και πιστεύει πως αυτοί οι δύο κουράζονται για το καλό της χώρας.
Δεν τολμάει να το πει δυνατά, δεν τολμά να το φανερώσει ούτε καν στον εαυτό του.
Τους αγαπά με το είδος της αγάπης που η σύγχρονη ψυχολογία θεωρεί ψυχολογική διαταραχή και ονομάζει «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»
Είναι το θύμα που αγαπάει τον θύτη.
Είναι το θύμα που δεν τολμά να ζητήσει λευτεριά, πόσω μάλλον να πολεμήσει για αυτήν.
Το πείραμα πέτυχε. Ο Γιώργης αλλά και η χώρα έδωσε και θα δώσει δουλειά στους ψυχολόγους για πολλά-πολλά χρόνια.
toufekiastoskotadi 