Χωρίς ηθική.

 

Θα στενοχωρήσω σήμερα πολλούς φίλους.

Και θα τους πικράνω γιατί θέλω να γράψω για το Ισραήλ και όχι για την σφαγή των Παλαιστινίων.

Αλήθεια ποιός πιστεύετε πως θα είναι ο νικητής, άσχετα με το αποτέλεσμα, στην Παλαιστίνη;

Δεν αναφέρομαι σε αυτό που ο καθένας από εμάς θεωρεί ηθικό, δίκαιο ή σωστό.

Μιλάω για νικητή, ακόμα και στην περίπτωση που η Γάζα μαζί με την Δυτική Όχθη αναγνωρισθούν από τον ΟΗΕ ως ανεξάρτητα κράτη.

Μιλάω ακόμα και στην περίπτωση που το Ισραήλ καταδικασθεί ως εγκληματίας πολέμου.

Δεν νομίζω κάποιος να διαφωνήσει ότι σε κάθε περίπτωση νικητής θα είναι το Ισραήλ.

Κάποιοι εκεί κάτω χρησιμοποιούν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον για να εδραιωθούν στην περιοχή.

Κάποιοι, και αναφέρομαι, στο κράτος του Ισραήλ, έκλεψαν αν θέλετε, ένα κομμάτι γης και αγωνίζονται χωρίς ηθική, αν αυτό θέλετε αλλά με νύχια και με δόντια για να στεριώσουν.

Δυστυχώς για την ηθική, η Ιστορία θυμάται ΜΟΝΟ τους νικητές.

Κανένας δεν θυμάται τους Σκύθες ή του Σαρμάτες, τους Τερές ή τους Βεσές.

Κανένας δεν κλαίει για τους Γελωνούς, Σαυρομάτες, Αριμασπούς, Πακτούς ή για τους Αρκτείους.

Το Ισραήλ σκοτώνει, για κάποιους από εμάς χωρίς αιδώ, για να κερδίσει ζωτικό χώρο.

Και επειδή οι ηθικές αξίες στηρίζουν την θρησκεία αλλά η δύναμη τα έθνη και τα κράτη, σαν άνθρωπος δεν μπορώ παρά να καταδικάσω τις αποφάσεις που παίρνει η ηγεσία του κράτους του Ισραήλ.

Όμως σαν υπήκοος ενός κράτους κάτω από οικονομική κατοχή, και χωρίς να ξέρω τι άλλο θα παρουσιαστεί στο μέλλον, ομολογώ ότι τους ζηλεύω.

Αλήθεια πότε η πολιτική ηγεσία της χώρας μου χτύπησε την γροθιά στο τραπέζι όπως η ηγεσία του Ισραήλ;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που απαίτησε κάτι;

Φτωχοί αλλά τίμιοι! Αυτό ήταν και είναι το ιδανικό της χώρας μου.

Φτωχοί αλλά τίμιοι, και αλλάζουμε κάθε τρείς και λίγο κατακτητή ή προστάτη.

Πάντα αρκούμασταν στην μεγαθυμία των ισχυρών.

Ποτέ δεν ζητήσαμε, δεν απαιτήσαμε, δεν πολεμήσαμε για τίποτε περισσότερο από ελεημοσύνη.

Πάντα ο φτωχός συγγενής.

Και όταν ακούω σήμερα (31/7/2014) αρκετούς να αναφέρονται χαιρέκακα στην Αργεντινή και στην χρεωκοπία της, νοιώθω πως τούτη δω η χώρα δεν της αξίζει να ζήσει.

Απέδρασε ο αιχμάλωτος πολέμου για λίγο από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, τον πιάσανε και οι άλλοι φυλακισμένοι χαίρονται για την ήττα του.

Κάποιος δημιουργεί με αίμα και θυσίες ένα μονοπάτι και αντί να προσέξεις τι κάνει, αντί να συμπαρασταθείς έστω και βουβά προσεύχεσαι και επιζητάς τον χαμό του.

Υπάρχουν λαοί που αναζητούν την νίκη με κάθε τρόπο, υπάρχουν κάποιοι άλλοι που αγωνίζονται ακόμα και αν τίποτε ξέρουν πως οι πιθανότητες είναι ελάχιστες.

Υπάρχουν και αυτοί που νοιώθουν πως τα κάγκελα του κλουβιού τους παρέχουν προστασία.

Και ας μην μου μιλήσει κανένας για ηθική ή νομιμότητα.

Μην μου μιλήσει κανένας για ηθική ή για αξίες σε τούτον δω τον πλανήτη.

Η ηθική είναι απλά μια δικαιολογία για τους αδυνάτους.

© HeadWaiter.

Η άγνοια είναι δύναμη.

 

Άξια θαυμασμού η Ελληνική κυβέρνηση.

Μέχρι και στο Παρίσι αποφάσισε να μετακομίσει στην προσπάθειά της να αποτρέψει την δημιουργία κακής ψυχολογικής κατάστασης στην αγορά αλλά και στην κοινωνία.

Άλλωστε είναι κάτι που και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς είχε υποσχεθεί:

Θα διώξει την Τρόικα και θα σκίσει το – τα μνημόνια.

Έτσι λοιπόν, με εντολή Του, η Τρόικα μαζί με την κυβέρνηση θα εξοριστεί στο Παρίσι.

Ο κ. Αντουάν Κολομπανί διαφωνώντας με την κ. Βούλτεψη υποστήριξε ότι η συνάντηση στο Παρίσι θα είναι μόνο «προπαρασκευαστική» και ότι η αξιολόγηση θα γίνει στην Αθήνα.

Να μην ξεχνάμε και ποίος είναι το αφεντικό.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών.

Μακάριοι οι αδαείς ότι αυτοί ελεηθήσονται του μνημονίου.

Προσπαθεί η Κυβέρνηση.

Πέντε χρόνια μετά την Μεγάλη Σφαγή και ακόμα ο «μέσος Έλληνας» δεν ξέρει που, τι, πότε, και γιατί έχει υπογράψει η κυβέρνησή του.

Πέντε χρόνια μετά και οι χιλιάδες τόμοι μνημονίων, εκτελεστικών νόμων, προεδρικών διαταγμάτων έχουν αντικατασταθεί με το «μαζί τα φάγαμε».

Κανένας, εκτός από μια μικρή ελίτ, (να το διακινδυνέψω; Όχι περισσότεροι από μια ντουζίνα,) δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει και ποιές υποχρεώσεις η χώρα έχει αναλάβει.

Και κανένας, από εμάς τους πολλούς, δεν μπορεί ούτε καν να φανταστεί τον «λίθο του Σίσυφου» που θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας.

Αλλά η κυβέρνηση ανησυχεί για την ψυχική μας υγεία.

Τα πάντα πίσω από κλειστές πόρτες.

Ο Λαός δεν πρέπει να ξέρει, δεν χρειάζεται να ξέρει.

Δεν πρέπει να του δίνουμε ερείσματα για να ανησυχεί.

Και το σπίτι του νοικιασμένο από την Τράπεζα θα είναι.

Και η προσωπική και οικονομική του ζωή διάπλατη σε κάθε άρρωστο ηδονοβλεψία.

Αλλά δεν πρέπει να ξέρει, δεν πρέπει να ανησυχεί.

Μόνο να περιμένει την σειρά του. Ἡσύχως

Δεν χρειάζεται να ξέρει, ούτε καν, αν είναι δυνατόν, να υποψιάζεται.

© HeadWaiter

Φοβούνται!

Όταν λίγο μετά την ανακοίνωση του ανασχηματισμού (10/06/14) όλη η Ελλάδα είδε τον κ. Σαμαρά στα κάγκελα του Μεγάρου Μαξίμου να συζητά με δημοσιογράφους, ειλικρινά ένοιωσα να συμπονώ τον άνθρωπο.

Ίσως και να έφταιγε η αγωνία που είδα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. (Τα ΜΜΕ μίλησαν για χαλαρή κουβέντα)

Ίσως και να έφταιγε η ίδια η εικόνα. Ο υποτίθεται, ισχυρότερος άνδρας της χώρας σκαρφαλωμένος στα κάγκελα σαν μικρό παιδί που η μαμά δεν το αφήνει να βγει έξω να παίξει.

Η αίσθηση έμεινε, η εικόνα απομακρύνθηκε από την σκέψη μου.

Ξανάρθε στην μνήμη χθες βράδυ (24/7) όταν η προσοχή μου έπεσε στον ΣΚΑΪ και στον δημοσιογράφο κ. Πορτοσάλτε.

Στο πινάκιο του ΣΚΑΪ σειρά ακρόασης είχε η υπόθεση της 56χρονης τετραπληγικής από τα Χανιά.

Δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω την ζέση του εν λόγω δημοσιογράφου στην προσπάθειά του να αποδείξει τις βαρύτατες ευθύνες της θανούσης τετραπληγικής αλλά και τις αέναες προσπάθειες μιας πραγματικά στοργικής και υπεύθυνης διακυβέρνησης.

Κοιτάζοντάς τον λοιπόν, κατάλαβα.

Η αγωνία του κ. Σαμαρά, η ζέση του κ. Πορτοσάλτε.

Φοβούνται! Τρέμουν!

Όχι φυσικά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε για το μέλλον της χώρας.

Φοβούνται ένα τυχαίο γεγονός.

Ένα τυχαίο γεγονός που θα στείλει χιλιάδες ώρες φροντιστηρίου και οδηγιών στον κάλαθο των αχρήστων.

Ένα τυχαίο γεγονός, όπως π.χ. ο θάνατος της τετραπληγικής, που θα μετάλλασσε τα πρόβατα σε λύκους.

Ποντάρουν εδώ και πολύ καιρό στον ραγιαδισμό μας.

Ξέρουν πως ο χρόνος δεν θα λειτουργεί πάντα υπέρ τους.

Έτσι δεν αφήνουν τίποτε χωρίς μια απάντηση, μια όποια απάντηση.

Άλλωστε για αυτό και η «ενίσχυση» του κυβερνητικού επιτελείου με Υπουργούς σαν την Βούλτεψη, τον Άδωνη ή τον Γιακουμάτο.

Ο πανικός φέρνει μόνο θρασείς και άλογες απαντήσεις.

Φοβούνται πιο πολύ από σένα που φοβάσαι για το σπίτι σου ή την σύνταξή σου.

Φοβούνται γιατί θα χάσουν πολύ πιο πολλά.

Φοβούνται και παραληρούν.

© HeadWaiter

Υπάκουος.

 

Έχουμε χωριστεί στα δύο.

Σαν πλανήτης και σαν άνθρωποι.

Μας χωρίζει το μίσος, η στολή, η θρησκεία, τα πολιτικά πιστεύω.

Δίνουμε το δικαίωμα στις ύαινες να βασιλεύουν.

Συγχωρήστε με που δεν μπορώ να βρω διαφορά ανάμεσα στον νεκρό Παλαιστίνιο και στον νεκρό Ισραηλίτη.

Συγχωρήστε με που δεν διακρίνω διαφορά στο χρώμα του αίματος του Σουνίτη ή Σιίτη Ιρακινού.

Συγχωρήστε με αν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δυο Ουκρανοί που μέχρι χθες πίνανε βότκα στο ίδιο τραπέζι θα πρέπει σήμερα ο ένας τους να κείτεται νεκρός.

Και σε καμιά περίπτωση δεν βάζω στην ίδια ζυγαριά τον θύτη με το θύμα.

Όμως και οι δυο τους είναι νεκροί.

Με την παγκόσμια κοινότητα να παρακολουθεί.

Ή μάλλον να μετρά τα κέρδη της από το αίμα.

Βομβαρδισμένα νοσοκομεία, σχολεία, χιλιάδες άνθρωποι στη ουρά να περιμένουν την χαριστική βολή, αεροπλάνα σε παράπλευρες απώλειες.

Τι μας έχουν ποτίσει; Γιατί τόση βαρβαρότητα;

Γιατί θα πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στα νεκρά παιδιά στην παραλία της Γάζας και στον νεκρό, Εβραίο-Σιωνιστή αν θέλετε κάποιοι, στρατιώτη;

Γιατί να επιλέξω; Αφού κοινός παρανομαστής και των δύο είναι το μίσος.

Από πότε το δίκαιο βρίσκεται στην ίδια μεριά με το μίσος και τον φανατισμό;

Όλοι μας πιόνια. Πιόνια στην ίδια σκακιέρα.

Δολοφόνοι όταν σκοτώσουμε έναν, ήρωες όταν σκοτώσουμε πολλούς, ηγέτες όταν αφανίζουμε ολόκληρους λαούς.

Άγριοι, απολίτιστοι.

Κινητήρια δύναμη το μίσος. Το μίσος και η επιβολή.

Επιβολή των θρησκευτικών, πολιτικών, «πολιτιστικών» μας πιστεύω.

Επιλέγουμε πλευρά σύμφωνα με όσα μας δίδαξαν να πιστεύουμε.

Γιορτάζουμε με τον θάνατο του εχθρού.

Και ξεχνάμε ποιός πουλάει όπλα και στους δυο μας.

Ξεχνάμε ποιος χρηματοδοτεί τον θάνατό μας.

Δεν υπάρχει πείνα στον πλανήτη.

Υπάρχουν πολιτικοί, συμφέροντα που αποφασίζουν πως το παιδί που γεννήθηκε στην Αιθιοπία θα πεθάνει γιατί δεν περισσεύει από τον «πολιτισμένο» κόσμο 1$ για να έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Βλέπεις γεννήθηκε σε μια χώρα που ή δεν έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές ή αν έχει θα τις αρπάξουμε οι «πολιτισμένοι» για να μεγαλώσουμε τον σωρό των σκουπιδιών μας.

Πόλεμος πατήρ πάντων, τελικά.

Μάθαμε να ζούμε από το αίμα και για το αίμα.

Μέσα από το αίμα θα δείξω την οικονομική, πολιτική, θρησκευτική, φυλετική μου ανωτερότητα.

Αν εγώ είμαι το επόμενο θύμα δεν πειράζει.

Θα έχω πεθάνει για έναν ιερό σκοπό:

Να γιγαντώσω τα κέρδη των πτωματοφάγων που με εξουσιάζουν.

Να επικυρώσω με το αίμα μου, το αλάθητό τους.

© HeadWaiter

Le roi est mort, vive le roi.

 

Με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μας εκατομμύρια Ευρωπαίοι παρακολουθήσαμε την επικύρωση της υποψηφιότητας, από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, του Jean-Claude Juncker για την θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Δεν έχει καμιά σημασία που ο κ. Juncker ήταν ο μοναδικός υποψήφιος. Άλλωστε κανένας δεν θα τολμούσε να κατηγορήσει θεσμούς της ΕΕ πως δουλεύουν αντιγράφοντας αυτούς της Β. Κορέας.

Μην ξεχνάμε πως η ψηφοφορία ήταν μυστική, στην Β. Κορέα δεν είναι.

Ο κ. Juncker λοιπόν έτρεξε μόνος και τερμάτισε πρώτος.

Όσο για τους Ευρωβουλευτές ακολουθούν τον δρόμο που χάραξαν τα Εθνικά Κοινοβούλια.

Στρατιωτάκια! Επικυρώνουν εντολές ανωτέρων.

Αν και δεν θα αποφύγω τον πειρασμό να πω, πως ο κ. Juncker μου θύμισε λίγο τον κ. Βενιζέλο. Ειδικά στο διάστημα ανάμεσα στις €εκλογές και στον διορισμό του. Όταν φάνηκε για λίγο, ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν τον ήθελαν και τόσο σαν συμπαίκτη τους.

Τέλος καλό, όλα καλά.

Τώρα η αγωνία μεταφέρεται στην εκλογή, συγνώμη, στον διορισμό των Επιτρόπων.

Τόσα χρόνια πολίτης της ΕΕ ακόμα δεν έχω καταλάβει τι δουλειά κάνει ένας Επίτροπος.

Πίστευα ότι όλες τις αποφάσεις τις παίρνει η Angela Dorothea (Kasner) Merkel, και ο Wolfgang Schäuble. Υπάρχουν όμως και οι Επίτροποι.

Επίτροπος Αλιείας ήταν η κ. Δαμανάκη. Τώρα μάλλον θα στείλουμε (εξορία) την Ντόρα.

Όλα με Δημοκρατικές διαδικασίες.

Για κάποιον λόγο τα γεράκια της ΕΕ αποφεύγουν αυτό που λέμε εκλογές. Τουλάχιστον όταν δεν μπορούν να ελέγξουν το αποτέλεσμα.

Φάνηκε πολύ καθαρά όταν διορίστηκε Πρωθυπουργός στην Ιταλία ο κ. Mario Monti και στην Ελλάδα ο κ Παπαδήμος.

Έχοντας βιώσει το φιάσκο του €συντάγματος όταν απερρίφθη από Γαλλία και Ολλανδία μετά από δημοψήφισμα, τα γεράκια άρχισαν να επιλέγουν φιέστες, δεξιώσεις ή και κλειστές πόρτες για να αναγγέλλουν τις αποφάσεις τους.

Κάπως έτσι γιορτάσαμε και την εκλογή του Jean-Claude Juncker.

Ο Βασιλιάς απέθανε! Ζήτω ο Βασιλιάς!

© HeadWaiter

Ο καλός μπάτσος και ο κακός μπάτσος.

 

Είναι μια παράσταση σε εξέλιξη πέντε και κάτι χρόνια.

Κακός μπάτσος η τριμερής επιτροπή (έτσι θα λένε από δω και πέρα την Τρόικα).

Καλός μπάτσος η κυβέρνηση και ακόμα καλύτερος η αντιπολίτευση.

Και τι δεν έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια.

Πιστόλια πάνω στο τραπέζι, σκληρές διαπραγματεύσεις, ευλογία το μνημόνιο, αν δεν μας τα ζητούσαν έπρεπε να τα κάνουμε μόνοι μας, θα βγούμε το ’09, το ’10, το ’11, το ’12, έρχεται η ανάπτυξη, άριστος πρωθυπουργός ο Παπαδήμος, αντιμνημονικός ο Σαμαράς, αριστερός ο Τσίπρας, σεβόμαστε τις θυσίες του Ελληνικού λαού, καλό κουράγιο Έλληνες, η ανεργία θα πέσει, αντιλαμβάνομαι ότι είναι σκληρά τα μέτρα αλλά είναι προσωρινά, ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, όλοι μαζί τα φάγαμε, θα ξαναπάρουμε τα κλεμμένα, κλέφτης ο υδραυλικός, απατεώνες οι γιατροί, σύμφωνη με τι Σύνταγμα η πείνα, έτσι γίνεται και στας Ευρώπας, μπορούμε και χωρίς ρεύμα, θέλουμε αλλά δεν μας αφήνει η Τρόικα, δεν θα δεχθούμε ποτέ ανθύπατους στα Υπουργεία, η χώρα δεν είναι υπό κατοχή, αν ήμουν Γερμανός θα ήμουν περήφανος για την Ελλάδα, το ΔΝΤ πρέπει να ζητήσει συγνώμη από την Ελλάδα, Ε.Ε και euroείναι τα θεμέλια για την ανάπτυξη, θα πεινάσετε, δεν θα έχετε φάρμακα, βενζίνη, κωλόχαρτα.

Όλα αυτά και άλλα τόσα.

Πέντε χρόνια συνεχών παραστάσεων.

Πέντε χρόνια για να πιστέψεις στην αναγκαιότητα της φυλακής σου.

Πέντε χρόνια για να αποδεχθείς την αμαρτία την ενοχή σου.

Πέντε χρόνια για να παραδοθείς, να υποταχθείς.

Πέντε χρόνια μαρτύρια για το καλό σου.

Και είναι ασεβείς, παρανοϊκοί και αιθεροβάμονες όσοι μιλούν για το αντίθετο.

Η Γερμανία είναι ανίκητη. 7 έριξε στην Βραζιλία.

Κρύψου στο καβούκι σου, μην αντιδράς. Θα περάσει η μπόρα.

Είναι όμως όλοι τους το ίδιο.

Πρωταγωνιστές στην ίδια παράσταση.

Σκοπό μόνο έχουν την υποταγή σου, τον φόβο σου, την υποτέλειά σου.

Ζουν και μεγαλουργούν από την δική σου αδυναμία, από τον δικό σου ραγιαδισμό.

Σαν βρυκόλακες απομυζούν κάθε ίχνος ζωής από μέσα σου για να γίνουν πιο δυνατοί, πιο πλούσιοι και ακόμα πιο ισχυροί.

Ζεις μέσα στην εικονική πραγματικότητα που έχουν ετοιμάσει για σένα.

Πιστεύεις ότι αυτοί θέλουν να πιστεύεις.

Φοβάσαι ότι αυτοί θέλουν να φοβάσαι.

Τρως ότι αυτοί σου δίνουν.

Αγαπάς ότι και όπως αυτοί θέλουν.

Μισείς ότι σου δείξουν να μισήσεις.

Και όταν νοιώσεις το λουρί να γίνεται πολύ στενόχωρο, πολύ σφιχτό, το λασκάρουν λίγο για να νοιώσεις και εσύ ότι είσαι το αφεντικό. Ο κυρίαρχος Λαός.

Αλλά όλοι παίζουν στην ίδια παράσταση.

Ο κακός, ο καλός και ο ακόμα πιο καλός μπάτσος.

© HeadWaiter

Μετά το χειρουργείο.

Δεν είναι λίγες οι φορές που η σημερινή πραγματικότητα μου θυμίζει την προ-GAPεποχή.

» Η οικονομία της χώρας είναι ακμάζουσα», «Κόμβος το EL. Venizelos» «20.000.000 τουρίστες» » Η σταθερότητα κυβέρνησης και Τραπεζών θεμέλιο για την ανάπτυξη,» «Η Τριμερής Επιτροπή θα επισκεφτεί την χώρα» «Έρχονται μειώσεις στην φορολογία».

Η προ-GAPεποχή, αυτή η γεμάτη αισιοδοξία περηφάνια και ισχυρή οικονομία, μέχρι που χωρίς προειδοποίηση χτύπησε το καμπανάκι του margin call.

Έχουν κοινά η δύο εποχές και αρκετές φορές αναρωτιέμαι μήπως κάπου στο βάθος υπάρχει ένα σχέδιο για «ξαφνικό θάνατο.»

Αλλά και πάλι γιατί;

Το πείραμα πέτυχε. Το χειρουργείο λοβοτομής στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Η λογική, η σύνεση και η υπακοή στον νόμο έγιναν κυρίαρχες αξίες στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Η Ελλάδα γυρίζει σελίδα. Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ® βρίσκεται προ των πυλών.

Δεν υπάρχει λόγος για ξαφνικό θάνατο.

Υπακούμε. Το κοπάδι γύρισε στο μαντρί.

Αλλά και τα λίγα πρόβατα που είναι απ’ έξω γυρίζουν αδέσποτα, χωρίς πυξίδα χωρίς προορισμό.

Το σύστημα ξανάγινε πανίσχυρο.

Έναν Παπαδόπουλο δεν ζήταγαν οι νοικοκυραίοι; Τον έφεραν. Ήλθε!

Μόνο που τούτος δω δεν έβγαλε τον Στρατό στον δρόμο. Απλά ντύνει στο χακί όποιον διαφωνεί.

Και η ΕΒΓΑ κάτω από τις στοργικές φτερούγες της Unilever. Ένα παγωτό που να μην θυμίζει γύψο ρε παιδιά;

Και γιατί κάποιος να φοβηθεί τον ΣΥΡΙΖΑ ή το δημοψήφισμα που ζητάει;

Ας είναι καλά το ΚΚΕ που μας προστατεύει από τέτοιες άσκοπες ασκήσεις δημοκρατικής γυμναστικής.

Αλλά ακόμα και αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ γιατί εγώ να συνταχθώ με τον εξτρεμιστή Φωτόπουλο; Γιατί να ριψοκινδυνέψω την σταθερότητα και την ανάπτυξη της χώρας;

Άλλωστε φάνηκε καλά από τις αντιδράσεις των κομμάτων. Πρώτιστο καθήκον του κάθε αρχηγού είναι να προστατέψει την εκλογική του πελατεία από αλλότριες συναναστροφές.

Αν χρειαστείς προφυλακτικά Κυριακή μεσημέρι, η Κυβέρνησή σου και ο κ. Γιακουμάτος προνόησαν και για αυτό. Χιλιάδες καταστήματα θα παραμείνουν ανοιχτά Κυριακάτικα και θα σε περιμένουν.

Η εγχείρηση πέτυχε. Λοβοτομημένοι θα κυριαρχήσουμε στις αγορές.

© HeadWaiter.

ΟΧΙ στο δημοψήφισμα για την ΔΕΗ.

 

Δεν είναι λίγες οι φορές που τρομάζω με την άγνοια και την αμάθειά μου.

Πριν από λίγες μέρες κάνοντας ζάπινγκ στο χαζοκούτι έπεσα σε ένα ντοκιμαντέρ.

Ασχολούταν με ένα είδος πιθήκων που ζει στην παγωμένη βόρεια Ιαπωνία.

Το είδος αυτό, καμιά σχέση με τον άνθρωπο, έχει δημιουργήσει την τέλεια ταξική κοινωνία.

Άνθρωποι β’ διαλογής δεν υπάρχουν μόνο στην ανθρώπινη κοινωνία.

Και τα ξαδέλφια μας έχουν δημιουργήσει κάτι παρόμοιο.

Εκεί λοιπόν, στο παγωμένο μέρος που η μοίρα έστειλε αυτό το είδος των πιθήκων να ζήσει, υπάρχει μια λίμνη με ζεστό νερό.

Πραγματική πηγή ευδαιμονίας σε ένα περιβάλλον που η θερμοκρασία είναι για πολλούς μήνες κάτω από το μηδέν.

Η ταξική κοινωνία όμως που έχει δημιουργηθεί και οι κανόνες της απαγορεύει στους πιθήκους β’ διαλογής να χρησιμοποιήσουν την εν λόγω λίμνη.

Ήταν κάτι που πραγματικά εντυπωσίασε τους συντελεστές του ντοκιμαντέρ.

Ο πίθηκος στην άκρη της λίμνης προτίμησε να ψοφήσει από το κρύο, αλλά δεν τόλμησε να παραβεί την εντολή και να βουτήξει στην λίμνη την ώρα που η οικογένεια του Βασιλιά απολάμβανε το λουτρό της.

Και έρχεται ο Αλέξης να ζητήσει δημοψήφισμα για την ΔΕΗ.

Γιατί ρε Αλέξη;

Γιατί εγώ πρέπει να αποφασίσω αν είναι πολλά όσα παίρνει ο Φωτόπουλος; (Γιατί εκεί θα επικεντρωθεί πάλι η συζήτηση.)

Και γιατί ρε Αλέξη δημοψήφισμα για την ΔΕΗ και όχι για την ΕΡΤ;

Και γιατί δημοψήφισμα για την ΕΡΤ και όχι για το μνημόνιο, την ΕΕ ή το euro;

Άλλωστε σε κοινοβουλευτική δημοκρατία ζούμε.
Εγώ έστειλα τους αντιπροσώπους μου στην Βουλή, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά μου, μάλιστα διάλεξα και τους καλύτερους, τι άλλο θέλετε από εμένα;

Και αν ρε Αλέξη το 51% από εμάς συμφωνήσει να χάσει ο Φωτόπουλος την δουλειά του, εμένα προσωπικά στο στομάχι μου κάθεται με αυτό το περισπούδαστο ύφος που έχει, αν συμφωνήσουμε θα είναι σωστό να χάσει την δουλειά του;

Και γιατί ρε Αλέξη δεν φώναξες όταν με εντολή της Τρόικα, προαπαιτούμενα, τριπλασιάστηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα;

Αλέξη οι κανόνες που εσύ υπηρετείς με έχουν τοποθετήσει στην άκρη της λίμνης.

Ο θάνατός μου επιβεβαιώνει στο υπόλοιπο κοπάδι την εξουσία σου.

Μην μου ζητάς να ψηφίσω και για αυτό.

Ξέρεις πολύ καλά πως η πείνα και η δυστυχία στον πλανήτη (είτε τον παρακολουθείς δεξιόστροφα, είτε αριστερόστροφα) οφείλονται στην πολιτική βούληση.

Τα αίτια της πείνας και της δυστυχίας δεν οφείλονται σε οικονομικούς, περιβαλλοντολογικούς, ή οικολογικούς παράγοντες.

Είναι καθαρά πολιτική επιλογή.

Άφησέ με λοιπόν στην άκρη της λίμνης.

Μην με κάνεις συνένοχό σου.

© HeadWaiter.