Αρχεία Ιστολογίου
Δημοκρατία του Χρέους.
«Η αποτυχία των ΗΠΑ να αυξήσουν το όριο του δημόσιου χρέους θα ήταν «πολύ χειρότερη» εξέλιξη από την παρούσα παράλυση του ομοσπονδιακού κράτους, λόγω της αδυναμίας των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών να συμφωνήσουν στον προϋπολογισμό της κυβέρνησης, καθώς δεν θα έβλαπτε μόνο την εγχώρια οικονομία, αλλά θα είχε επιπτώσεις και σε παγκόσμιο επίπεδο», προειδοποίησε η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ (IMF) Κριστίν Λαγκάρντ.
Κάτι θυμίζει σε εμάς τους Έλληνες η παραπάνω δήλωση, αλλά ας το αφήσω για αργότερα.
Για την ιστορία λοιπόν:
Στις ΗΠΑ και σε αντίθεση με την χώρα μας, υπάρχει νομικά προκαθορισμένο όριο δανεισμού της κεντρικής κυβέρνησης, το οποίο η κυβέρνηση Barack Hussein Obama ήθελε να υπερβεί ακριβώς όπως είχε κάνει και πάλι δυο χρόνια πριν.
Το όριο αυτό ήταν 14,294 τρις USD ή το 101% του ΑΕΠ.
Αυτά είναι χρήματα που ο Αμερικανός φορολογούμενος θα πρέπει να πληρώσει. ( Κάτι ξέρουμε και εμείς το πρώην αλεξίσφαιρο έθνος, με τις μεσογειακές ιδιαιτερότητες).
Έτσι λοιπόν ο Πρόεδρος Barack Hussein Obama, σε περίοδο ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης, ξεκίνησε από τον προηγούμενο Μάιο κιόλας, εκστρατεία για να πείσει τους κακούς Ρεπουμπλικάνους να δεχθούν την αύξηση του ορίου, και αυτοί, οι κακοί, έλεγαν συνεχώς όχι.
Στο τέλος αναγκάστηκε, με πόνο καρδιάς, να θέσει σε αργία αρκετές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων για να πεισθούν οι ακροδεξιοί, όπως τους αποκαλούμε στην Ελλάδα, του tea party.
Τελικά τα δύο μέρη κατάφεραν να έλθουν σε συμφωνία, και να αποτραπεί μια χρεωκοπία της ισχυρότερης δημοκρατίας του πλανήτη.
Όλος ο πλανήτης ανάσανε με ανακούφιση!
Όλος; Όχι ακριβώς!
Οι αγορές, όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσαν με θεϊκή αταραξία την μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου αναμέτρηση.
Δεν υπήρξε ούτε για μια στιγμή πανικός, όλα έδειχναν ότι η αύξηση χρέους ήταν μονόδρομος, και μάλιστα από την στιγμή που χιλιάδες απλήρωτοι αμερικανοί άρχισαν να διαδηλώνουν για αυτό.
O GAP μίλησε και πάλι για δημοψήφισμα, αλλά ο παρουσιαστής της τηλεόρασης του Bloomberg τον αποστόμωσε. Αγορές και δημοψήφισμα; «Με σκοτώνετε κύριε πρωθυπουργέ!»
Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση Barack Hussein Obama με όχημα τους απλήρωτους δημοσίους υπαλλήλους πέτυχε να δανειστεί ακόμα περισσότερο χρήμα.
Ο κομμουνισμός πέθανε, ο καπιταλισμός πέθανε, ζήτω η οικονομία και Δημοκρατία του χρέους.
Ας γυρίσουμε όμως στην ψωροκώσταινα.
Εμείς φυσικά δεν έχουμε νόμο που να αφορά το όριο δανεισμού, δανειζόμαστε όλα όσα και όταν μας δίνουν, χωρίς καλά-καλά να ξέρουμε και πόσα είναι.
Έτσι λοιπόν:
Το δημόσιο χρέος της χώρας το 2008 ήταν:
Σύμφωνα με τον ιστότοπο greekmoney.gr (22/10/2009) και μετά την δεύτερη κοινοποίηση στοιχείων από τη Ελληνική κυβέρνηση (Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου – Γεωργίου) η Εurostat το έδινε στο 99,2% του ΑΕΠ.
Για την ίδια περίοδο, 2008, το Global Dept Clock του περιοδικού “The Economist” μας δίνει το τελικό 111,9%
Λίγη σημασία έχει τώρα πια.
Μετά από πέντε χρόνια, μένω μόνο στους αριθμούς, (δεν ασχολούμαι με χρυσά αυγά, GAP, Παπαδήμο, Παπαδημούλη, θεωρία των άκρων, καλός Βενιζέλος κακός Αβραμόπουλος, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Φαήλος, 58 κεντροαριστεροί σωτήρες), μετά λοιπόν από πέντε χρόνια το δημόσιο χρέος της χώρας, και πάλι σύμφωνα με το “The Economist”, θα είναι στο τέλος του 2013, στο 155,2%.
155,2%, ή 359.821.311.475 USD. Χρήματα που θα πληρωθούν μέχρι τελευταίας δεκάρας από τον Έλληνα φορολογούμενο.
Και πως το πετύχαμε αυτό;
Βγάζοντας την χώρα σε δημοπρασία.
Καταβαραθρώνοντας τα ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.
Διαλύοντας τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας.
Με στρατικοποίηση της εργασίας.
Με μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο.
Με την άγνοια, την αδιαφορία ή την σιωπή μας.
Και είμαστε και ευχαριστημένοι, ακριβώς όπως (μπορεί λίγο χειρότερα) στις ΗΠΑ.
Αυτό και αν είναι success story.
Σχεδία. Περιοδικό Δρόμου.
Στην Ελλάδα του euro, της Ε.Ε. των success story του Σουλτάνου, δεν θα μπορούσε να λείψει και ένα περιοδικό δρόμου.
Ήλθε και αυτό για να επικυρώσει την ευτυχία μας, αλλά και να τονίσει την επιτυχία της κυβέρνησης, αλλά και της Ευρώπης των λαών.
Τις 27 Φεβρουαρίου 2013, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το περιοδικό, που δεν πωλείται στα περίπτερα, αλλά από άνεργους και άστεγους.
Τι είναι η Σχεδία;
Η «σχεδία» είναι ένα ανεξάρτητο περιοδικό που πωλείται στους δρόμους της Αθήνας, παρέχοντας μια ξεχωριστή ευκαιρία σε αστέγους, ανέργους και ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας να εξασφαλίσουν αξιοπρεπώς ένα εισόδημα, αλλά και ένα επιπλέον κίνητρο να ξαναχτίσουν τις ζωές τους. Πωλείται αποκλειστικά από διαπιστευμένους πωλητές σε κεντρικά σημεία της πόλης.
Η τιμή πώλησης είναι 3 ευρώ. Από αυτά το 50% (*1,5 ευρώ) πηγαίνει απευθείας στον πωλητή
Αυτό λοιπόν είναι η Σχεδία, με αυτά τα λόγια συστήνεται, αλλά είναι και κάτι άλλο:
Τιμή για όλους αυτούς που έκαναν την ιδέα πράξη, για να βοηθήσουν όσους βρίσκονται στην άκρη του δρόμου.
Όνειδος για την κυβέρνηση και για όλα όσα υπηρετεί.
Και…
Περηφάνια για όλους όσους το αγοράζουμε, γιατί μπορούμε να το κρατήσουμε στην μασχάλη χωρίς κάποιος να σκεφτεί ότι με την αγορά μας στηρίξαμε διαπλεκόμενα.
Success Story.
Επιτέλους η ανάπτυξη προ των πυλών.
Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Το είχε δηλώσει και ο Μέγας Guru των επιστρατεύσεων «Αν βγάλουμε τον Ιούνιο, τα περάσαμε τα δύσκολα. Από το Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε».
Άλλωστε είναι γνωστό:
«Αν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τη θεωρία, τότε αλίμονο στα γεγονότα (A. Einstein)».
Έτσι λοιπόν σε τούτην την γωνιά του πλανήτη συντελείται μια επανάσταση.
Θεαματική η αύξηση του τουρισμού, οι Έλληνες σταμάτησαν να είναι τεμπέληδες, το τραπεζικό σύστημα είναι ποιο υγειές τώρα παρά ποτέ, το δημόσιο δουλεύει σαν ελβετικό ρολόι, και το ’14 θα βγούμε από το μνημόνιο.
Με όλα αυτά και ακόμα περισσότερα βομβαρδίζεται καθημερινά ο Έλληνας.
Το πείραμα συνεχίζεται και μάλιστα με απόλυτη επιτυχία.
Αφού πέτυχαν να πιστέψω πως εγώ ήμουν ο τεμπέλης εγώ ήμουν ο ένοχος εγώ ήμουν η αιτία όλων των κακών, γιατί να μην πιστέψω τώρα ότι πέτυχα, ότι είμαι πλούσιος, ότι είμαι ευτυχισμένος;
Το πλιάτσικο πέτυχε και μάλιστα θα πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι για αυτό.
toufekiastoskotadi 