Λουδίτης.
Δεν είναι και λίγες οι φορές που νοιώθω εκτός εποχής.
Σαν τα γεγονότα, οι ιδέες, η Νέα Γνώση να με προσπερνούν.
Και εγώ να μένω κολλημένος.
Κολλημένος που;
Σε ένα παρελθόν που σίγουρα έχει πεθάνει ή σε ένα αύριο που δεν ήλθε ποτέ;
Σίγουρα η γενιά μου δεν ήθελε να παραδώσει αυτήν την Ελλάδα στα παιδιά της.
Ένα διαφορετικό αύριο είχαμε ονειρευτεί, και σε αυτό ίσως και να έχω κολλήσει.
Ήταν ουτοπικό ή η τεχνολογία και η Νέα Γνώση μας ξεπέρασαν τόσο που γίναμε οι Λουδίτες του 21ου αιώνα;
Δεν είμαι πια 30, και τα 40 δείχνουν μακρινό παρελθόν.
Και θα νοιώσω εμπαθής αν χαρακτηρίσω το αύριο που κληρονομούμε στα παιδιά μας ως εφιάλτη.
Όμως το αύριο είναι εφιάλτης.
Ίσως για την Νέα Εποχή αυτή η λέξη να δείχνει εμπάθεια, όπως ίσως και θα ένοιωθαν όλοι όσοι γεννήθηκαν και πέθαναν σε καθεστώς δουλείας, ή κατοχής.
Όμως όλοι όσοι γεννηθήκαμε σε μια κοινωνία με περισσότερες ελευθερίες ( το νόημα της λέξης είναι διαφορετικό από αυτό που η πολιτικά ορθή εποχή μας εννοεί) όλοι όσοι λοιπόν γεννηθήκαμε σε αυτήν τη εποχή, και ονειρευτήκαμε ένα αύριο ακόμα πιο ελεύθερο, δεν μπορούμε παρά να το χαρακτηρίσουμε εφιάλτη.
Γιατί είναι εφιάλτης να θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις την δική τους Αλήθεια.
Γιατί είναι εφιάλτης να σε κάνουν να πιστέψεις πως μέσα από την ομογενοποίηση των πάντων θα αναδειχθεί η διαφορετικότητα.
Γιατί είναι εφιάλτης να σε κάνουν να πιστέψεις πως κυβερνήσεις χωρών, όπως αυτές των ΗΠΑ, του ΗΒ, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ρωσίας έχουν θέσει ως υπέρτατο σκοπό την ευημερία των πιο αδυνάμων.
Ότι το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΟΗΕ είναι κάτι σαν την μητέρα Τερέζα αλλά σε μεγαλύτερη έκδοση.
Γιατί είναι εφιάλτης να θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις, πως για την πείνα στην Αφρική ή όπου αλλού υπεύθυνη είναι η κακή τύχη αυτών των ανθρώπων, η υπερθέρμανση του πλανήτη, οι διαθέσιμοι πόροι της γης. Ένοχα τα πάντα εκτός από την πολιτική βούληση της Δύσης.
Γιατί είναι εφιάλτης να σε κάνουν να πιστέψεις ότι γεννήθηκες απλά για να πληρώνεις λογαριασμούς, και να δημιουργείς σκουπίδια.
Γίνεται εφιάλτης όταν το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» αποτελεί το πολυτιμότερο βέλος στην φαρέτρα των κυβερνήσεων όλου του πλανήτη.
Τελικά μήπως είμαι πραγματικά Λουδίτης;
Posted on 09/10/2015, in Ανθρώπινα δικαιώματα, Η γνώμη μου and tagged Luddism. Bookmark the permalink. 4 Σχόλια.
toufekiastoskotadi 
Reblogged στις Ειδήσεις – Ενημερώσεις – Συμβουλές – Υγεία.
Πολιτικά κομματικά Auschwitz. Η νέα θρησκεία!
«Ελέγχουμε τήν ύλη, γιατί ελέγχουμε τό μυαλό. Η πραγματικότητα βρίσκεται μέσα στον εγκέφαλο. Θά μάθεις σιγά-σιγά Ούίνστον. Δέν υπάρχει τίποτα πού νά μήν μπορούμε νά κάνουμε. Μπορούμε νά γίνουμε αόρατοι, νά υψωθούμε στον αέρα, οτιδήποτε. Αν ήθελα, θά μπορούσα νά ανυψωθώ άπ’ τό πάτωμα καί νά πετάξω στον αέρα σάν σαπουνόφουσκα. Δέν τό θέλω, γιατί δέν τό θέλει τό Κόμμα. Πρέπει νά απαλλαγείς άπό τίς ιδέες του δεκάτου ένατου αιώνα γιά τους νόμους της Φύσης. Τους νόμους τής Φύσης, τους φτιάχνουμε εμείς»… Η υπακοή δέν αρκεί. Αν δέν υποφέρει, πώς μπορείς νά είναι βέβαιος πώς υπακούει στή δική σου θέληση καί όχι στή δική του; Δύναμη είναι νά επιβάλεις πόνο καί ταπείνωση. Δύναμη είναι νά κομματιάσεις τό ανθρώπινο μυαλό καί νά τό συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του τό σχήμα πού θέλεις έσύ. Αρχίζεις νά καταλαβαίνεις τί κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς τό αντίθετο άπό τίς ανόητες ηδονιστικές ουτοπίες πού είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές. Είν’ ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος πού όσο τελειοποιείται θά γίνεται όλο καί πιό ανελέητος. Η πρόοδος στον δικό μας κόσμο θά σημαίνει πρόοδο σέ περισσότερο πόνο. Παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πώς βασίζονται πάνω στην αγάπη και τή δικαιοσύνη. Ό δικός μας βασίζεται στό μίσος. Στό δικό μας κόσμο δέ θά υπάρχουν άλλα συναισθήματα έκτός από τό φόβο και τήν οργή, τή θριαμβολογία καί τήν ταπείνωση. Όλα τά άλλα θά τα καταπνίξουμε, — όλα»… Τό Κόμμα θέλει τήν εξουσία αποκλειστικά καί μόνο γιά δικό του όφελος. Δέν ενδιαφερόμαστε γιά τό καλό των άλλων μάς ενδιαφέρει μόνο η εξουσία. Δέ μάς ενδιαφέρουν ούτε πλούτη, ούτε πολυτέλεια, ούτε η μακροβιότητα, ούτε η εύτυχία. Δέ μάς ενδιαφέρει παρά μόνο η εξουσία, η καθαρή εξουσία. Τι σημαίνει καθαρή εξουσία θά τό καταλάβεις αμέσως. Από όλους τους ολιγαρχικούς τού παρελθόντος, εμείς διαφέρουμε πάνω στό ότι ξέρουμε τό τι κάνουμε. Όλοι οι άλλοι, ακόμα καί αυτοί πού μοιάζουν μέ μάς, είναι δειλοί, καί υποκριτές».
—«Οι Γερμανοί Ναζί καί οι Ρώσοι Κομμουνιστές μάς πλησίασαν πολύ στις μεθόδους τους, αλλά δέν είχαν ποτέ τό θάρρος νά αναγνωρίσουν τά κίνητρα τους. Ύποκρίνονταν, ίσως ακόμα καί νά πίστευαν, ότι είχαν πάρει τήν εξουσία παρά τή θέληση τους καί μόνο γιά μιά περιορισμένη διάρκεια, καί πώς μόλις περνούσε το κρίσιμο σημείο, θά ερχόταν αμέσως ένας παράδεισος όπου οί άνθρωποι θά ήταν ελεύθεροι καί ίσοι».
—«Εμείς δέν είμαστε έτσι. Ξέρουμε πώς ποτέ δέν αρπάζει κανείς τήν εξουσία μέ τήν πρόθεση νά τήν αφήσει έπειτα. Η εξουσία δέν είναι μέσον, είναι σκοπός. Δέν εγκαθιδρύει κανείς μιά δικτατορία γιά νά προστατεύσει μιά επανάσταση. Κάνει μια επανάσταση γιά νά εγκαθιδρύσει τή δικτατορία. Τό αντικείμενο της καταδίωξης, είναι η καταδίωξη. Τό αντικείμενο των βασανιστηρίων, είναι τά βασανιστήρια. Τό αντικείμενο της έξουσίας είναι η εξουσία [George Orwell]
<a href=»https://gemfragoulis.wordpress.com/2015/10/08/%CE%AC-%CE%AD-%CE%AC/’>Πολιτικά κομματικά Auschwitz. Η νέα θρησκεία!
Όσοι έχουν την ΚΑΤΑΡΑ να ανοιξουντα μάτια τους, νομοτελειακά, σχεδόν,γίνονται Λουδίτες. Δύσκολο να τα ξανακλείσεις. Μα το τέλος του Λουδίτη, φοβάμαι, πως είναι αυτό που περιέγραψε ο Goethe, «Ποιος λέει τα πράγματα με τ’ όνομα τους;/ Οι λίγοι που κάτι έχουν μυριστεί,/ και στης καρδιάς δεν το φύλαξαν τα βάθη,/ μα θέλησαν κι ο όχλος να το μάθει,/ ξορίστηκαν ή έχουν σταυρωθεί [Faust, 589-593».
Παράθεμα: Λουδίτης… « απέραντο γαλάζιο